Asgari Ücret Masası Yine Kuruldu: Beklenti Büyük, Geçim Zor

Yine bir Aralık ayındayız…

Yine işçi, işveren ve hükümet temsilcileri asgari ücret için aynı masanın etrafında toplandı.

Ve yine milyonlarca emekçi, çıkacak rakama kilitlenmiş durumda.

Malum, enflasyon yüksek. TÜİK’in Kasım ayı verileri ortada. Ancak rakamlar ne söylerse söylesin, asıl gerçek market raflarında, pazarda, mutfakta yaşanıyor. Alım gücü her geçen ay biraz daha eriyor. Dün alınabilen bugün yarım, bugün alınabilen yarın hayal oluyor.

Asgari ücret artık “asgari” olmaktan çıktı; ülkede milyonlar için tek geçim kaynağı haline geldi. Bir ailenin kirası, faturası, gıdası, eğitimi, ulaşımı bu ücretle karşılanmaya çalışılıyor. Hayat pahalılığı bu kadar artmışken, yapılacak artışın sadece yüzdelerle değil, vicdanla da hesaplanması gerekiyor.

Kulislerde konuşulan senaryolar yüzde 20, 25, 26 hatta 30 artış ihtimallerini işaret ediyor. Ancak şu soruyu sormadan geçemeyiz:

Bu oranlar, gerçekten emekçinin kaybettiğini telafi edecek mi?

Çünkü mesele sadece zam değil; mesele geçinebilmek.

Mesele ay sonunu getirebilmek.

Mesele borçla değil, alın teriyle yaşayabilmek.

Elbette işverenin de yükü ağır. Artan maliyetler, enerji fiyatları, vergiler… Bu denge kolay değil. Ama unutulmamalı ki çarkı döndüren emektir. Emek ayakta kalamazsa, ne üretim kalır ne istihdam.

Bu yüzden beklenti nettir:

Asgari ücret, enflasyonun gerisinde kalmamalı geçmiş kayıpları telafi etmeli.

Sadece rakamsal değil, insani bir ücret olmalı.

Umarız bu yıl masadan, emekçinin yüzünü güldürecek, işverenin de sürdürülebilir bulacağı bir karar çıkar.

Umarız “asgari” değil, “insanca” bir ücret konuşulur.

Sonuçta bu mesele sadece bir rakam meselesi değil;

Bu mesele hayat meselesi.